VERIŽNI OKLOP (VERIŽNJAČA) - NAČIN IZRADE I TIPOVI
Još od starih vremena bilo je poznato nekoliko različitih načina ili obrasca za povezivanje prstenova tako da čine neprekidnu zaštitnu mrežicu. Najčešći način bio je tzv. “4 u 1”, gde se svaki od prstenova povezuje sa četiri susedna. U Evropi je ovaj tip spajanja bio preovlađujući i gotovo jedini u većoj primeni. Verižnjače su međutim bile poznate i u Aziji, posebno u Japanu, gde su korišćene i druge tehnike spajanja prstenova, poput “6 u 1”, ojačano spajanje, osmougaono spajanje, itd.
U Evropi kasnog srednjeg veka takođe je bio poznata tzv. “kraljevska verižnjača” kod koje su prosto udvostručeni prstenovi koji se međusobno spajaju radi jačeg tkanja. Ovaj princip spajanja zvao se i “8 u 1”. Zbog velike težine ovakvih verižnjača međutim, i zbog skupe izrade, nije poznat veliki broj autentični primera.
Istorijski posmatrano, u doba Rimljana i Kelta prstenovi koji su činili deo verižnjače zatvarani su zakivanjem kako bi se smanjila šansa da se ovi otvore kada pretrpe jak udarac kopljem ili strelom. Kasnije su isprobavane tehnike naizmeničnog spajanja redova zakivanih i “punih” prstenova. Obe vrste prstenova pravljene su od kovanog gvožđa, a kasnije i od topljenog čelika.
Prstenovi su pravljeni na dva načina, bilo sečenjem metalnih ploča u trake koje bi se zatim oblikovale u “žice” određenih prečnika, ili direktno izvlačenje žica iz topljenog metala i njihovo naredno sečenje.
