RATOVANJE I VOJSKA VIZIGOTA
Vizigoti su bili zapadna grana nomadskog germanskog naroda Gota. Gotska plemena, pa tako i njihova plemena koja su svoje migracije nastavili zapadnije od drugih rođaka, raširila su se širom Evrope u periodu slabljenja moći Rimskog carstva, sklanjajući se od navale Huna iz Azije koji su redom potčinjavali i uništavali narode i plemena istočne i centralne Evrope.
Vizigoti su uglavnom bili neprijatelji Rima još od kada su njihovi preci (gotsko pleme Tervinga) napalo granice carstva 376. godine, a zatim i porazili Rimsku vojsku u Bitci kod Jedrena 378. godine. To ih međutim nije sprečavalo da sa Rimskim carstvom, posebice sa njegovim istočnim delom sklapaju česte saveze, ratuju za njega kao federati ili plaćenici, ili da traže ratni danak kadgod bi primetili da je vlat Konstantinopolja u opadanju.
Vizigoti su međutim dosta rano prešli Balkan i stigli u Italiju gde su izvršili istorijski čuveno pljačkanje Rima 410. godine. Nakon toga počinje njihovo naseljavanje u južnoj Galiji a zatim i u Španiji i Portugalu. Vizigotsko naseljavanje u Galiji bilo je sudbonosno za buduću istoriju Evrope jer da nije bilo vizigotskih ratnika koji su se borili rame uz rame sa Rimskim snagama, Atila bi verovatno osvojio čitavu Galiju pa bi se istorija pisala sigurno na drugačiji način, gde bi azijatski narodi imali dosta značajniju ulogu u Evropi sve do savremenog doba.
Nakon Alarika koji je osvojio Rim, drugi veliki vizigotski kralj Jurik, ujedinio je brojne zavađene frakcije među Vizigotima i 475. Godine od Rima dobio punu nezavisnost njihovog naroda. Vizigoti postaju dominatna snaga u Iberiji gde potčinjavaju Alane i proteruju Vandale u Severnu Afriku. Ovaj germanski narod osniva Vizigotsko kraljevstvou Iberiji i ostaje glavna sila u oblasti Mediterana od 5. do 8. Veka.
Do 500. Godine Vizigotsko kraljevstvo, sa prestonicom u Tuluzi, konstrolisalo je Akvitaniju i Galiju Narbonensis, kao i veći deo Hispanije, izuzev Kraljevstva Sveva na severozapadu i malih oblasti koje su kontrolisali domorodački Baski i Kantabrijci. Istoričar toga doba ne bi mogao ništa drugo da zaključi osim da su Vizigoti glavni narod Evrope i da u njima leži buduća istorija kontinenta.
Međutim, već 507. Godine dolazi do sukoba između Vizigota i njihovih severnih suseda Franaka pod vođstvom kralja Klovisa I, gde Vizigoti trpe stražan poraz i gube kontrolu nad Akvitanijom. Tom prilikom je ubijen vizigotski kralj Alarik II.
Vizigoti u sledećem periodu sklapaju savez sa svojim najbližim srodnicima Ostrogotima koji su doživljavali procvat pod veoma snažnim vojskovođom i vladarem Teodorikom I. Vizigoti praktično postaju vazali Teodorika, ali zadržavaju vlast nad svojim teritorijama. To ih je međutim dovelo u sukob sa Vizantijom koja osvaja neke ključne luke na Iberijskom poluostrvu kao i važne strateške tačke (Kordobu)..
Vizigotski kralj Lijuvilgid ponovo je ojačao poziciju svoje nacije kada je osvojio Kantabriju 574. godine, Suevsko kraljevstvo 584. Godine i deo teritorija ranije uzetih od Vizantije. Takvo stanje potrajalo je sve do 711. Godine kada se nova opasnost nadvila nad Vizigotima i uopšte germanskim stanovništvom Iberije, u vidu mavarskih osvajača iz Afrike iz dinastije Umajada. Vizigotski kralj Roderik je ubijen kada se suprostavio kalifatskoj vojsci u Bitci kod Gcadalete. Time je otpočeo proces propadanja Vizigota i pod Hispanije pod jaram Islama.
Vizigoti su još jedanput pokušali da se odupru osvajanjima muslimana i to stvaranjem utvrđene državice na severu poluostrva (Kraljevstvo Asturije). Drugi Vizigoti koji su odbili da prihvate novu veru i vlast pobegli su na sever Francima, gde su igrali značaju ulogu u osnivanju carstva Karla Velikog. Jedna manja grupa Vizigota prihvatila je muslimanske osvajače pa imamo zapise da je lična garda Emira-al Harasa bila sastavljena od vizigotskih teško oklopljenih pešaka koji su bili jako cenjeni kao ratnici.
Vojska Vizigota delila se na opšti način, kao i kod drugih naroda Evrope toga doba, na pešadiju i konjicu, gde je konjica generalno igrala bitniju ulogu. Pored toga međutim, Vizigoti su održavali i relativno solidnu mornaricu, a tokom njihove bogate istorije ratovanja i brojne odrede za upravljanje ratnim mašinama, za osvajanje utvrda.
Pešadija Vizigota se delila na strelce, kopljonoše, teške oklopljene pešake i plaćenike drugih narodnosti ili iz drugih germanskih plemena, obično u vidu lako opremljenh jurišnika. Za razliku od svojih istočnijih sunarodnika Ostrogota, Vizigoti su, pod uticajem Alana sa kojima su se često zajedno naseljavali u zemljama Galije i Iberije, održavali odrede strelaca na konjima. Pored toga imali su teško oklopljene konjanike.
Kao odični konjanici spominju se vizigotski ratnici Tajfali iz istoimenog plemena čije je poreklo izgleda bilo mešovito gotsko-sarmatsko. Tajfali su bili u savezu sa Vizigotima i sa njima se kretali širom Evrope, pa su tako iz male Vlaške veći broj Tajfala naselio u Italiji u okolini Modene. Tajfali su podražavali istočnjačke katafrakte pa su dejstvovali an bojištu kao udarna teška konjica, ali su umeli i da streljaju neprijatelje sa distance.
Od opsadnih i ratnih sprava poznato je da su Vizigoti koristili onagere odnosno “divlje magarce”, mehanizme slične katapultima. Takve ratne mašine su Vizigoti preuzeli od Rimskog carstva, a mnoge su i zarobljene u ratu sa Vizantijom. Onageri su bili neprecizni ali moćni pa su bili najefikasniji za rušenje i probijanje utvrda i protivničkih mašina.
