RATOVANJE I VOJSKA OSTROGOTA
Ostrogoti su bili istočna grana ranijeg jedinstvenog germanskog naroda Gota koje se podelilo pod navalom i osvajanjima Huna i drugih konjaničkih naroda iz Azije. Glavninu Ostrogota činilo je gotsko pleme Greutunga koje se preselilo iz oblasti oko Baltičkog mora južno ka Crnom moru i tamo osnovalo kraljevstvo tokom 3. I 4. Veka. Vrhunac ovog kraljevstva bio je pod vladom kralja Ermanarika koji je počinio samoubistvo u staroj dobi kada su Huni napali i masakrirali njegov narod 370. godine.
Goti se tada dele na dve grane a istočna grana ovog germ. naroda seli se u Panoniju gde postaju federati Rimskog carstva. Tada počinje i njihova pisana istorija. Raspadom kratkotrajnog Hunskog carstva u Evropi nakon bitke kod Nedaoa (453. god.) U toj bitci su se Ostrogoti ujedinili sa Gepidima, srodnim germ. plemenom, i porazili snage Huna koje su predvodili sinovi čuvenog Atile. Ostrogoti su nakon toga bili slobodni da se šire, pa se jedan deo seli u Iliriju i severne delove Italije.
U to vreme Ostrogoti često postaju saveznici Vizantije, a još češće njeni protivnici na bojištu, prisjedinjujući i spajajući se sa drugim srodnim germanskim narodima ili ostacima drugih konjaničkih naroda iz Azije (delovi Sarmata recimo i naroda Skiri postali su deo Ostrogota). RAzmirice sa Istočnim rimskim carstvom naterali su ostrogotskog vladara Valamira da stigne čak do kapija Konstantinopolja, pa je vizantijski car Leo I pristao da im plaća godišnji danak.
Valamirov naslednik zvao se Teodorik i on je u istoriji ostao upamćen kao jedan od najvećih vojskovođa i vladara Germana. Tokom 5. I 6. Veka, pod kraljem Teodorikom Velikim, Ostrogoti se šire i na oblast (Balkana) a zatim osvajaju i preuzimaju veći deo Italije od germanskog vladara-ratnika Odoakra 493. god.
U narednim vekovima Ostrogoti predstavljaju glavnog takmaca Vizantiji za prevlast na teritorijama oko Mediterana. Početkom 6. Veka Teodorik je preuzeo na sebe ambiciozan poduhvat da ponovo ujedini sve Germanske narode raseljene širom Evrope.
Ostvario je stoga veze sa Vizigotima i ušao u rođačke odnose sa vizigotskim vladarima pa je uskoro postao upravitelj nad vizigotskom kraljevinom Tuluzom, čime je njegova moć proširena i na oblast Galije i deo Iberije. Pored Vizigota Teodorik je sklopio savezništvo i sa Alamanima, Francima i Burgundima, uglavnom preko ugovorenih brakova. Vizantija je vremenom shvatila da Ostrogoti nikada neće biti njeni prijatelji pa je decenijama vršila pripreme za veliki rat sa Germanima.
Rat između Ostrogota i Vizantije započeo je 535. godine, trajao je 20 godina i doveo je do razaranja gotovo čitave Italije, gde je stanovništvo desetkovano.
Ujedinjene Gote je na kraju izdao narod Franka jer je njihov vođa Klovis I stao na stranu Vizantije, kako bi dobio sve teritorije u Galiji i šire, koje su držali Ostrogoti. Vizantinci su iz ovog sukoba izašli kao pobednici jer ih je predvodio brilijantni vojskovođa i imperator Justinijan I, koji se već dokazao u borbama i na kopnu i na moru, čisteći obale severne Afrike od drugog germanskog plemena - Vandala.
Poraženi Ostrogoti prisjedinili su se Lombardima (Langobardima), zapadno-germanskom plemenu po kojem je i severni deo Italije dobio naziv, i asimilovali u novo obrazovano stanovništvo Italije, nestajući tako iz istorije kao poseban narod krajem 6. Veka.
Što se Ostrogotske vojske tiče, to je bila opšte narodna armija koja je stalno bila u pokretu. Ovde se ne može tačno razdvojiti pojam naroda i njene vojske jer su vojnike često u seljenju iz jednog područja u drugo pratile i njihove porodice i čitava njihova imovina na vučnim kolima. Tako su se brojne rodovske i plemenske vojne družine vremenom stopile u narod ratnika koji je živeo nomadski, osvajao i prisjedinjavao druge narode i nigde se ne zadržavajući duže od jednog veka.
Organizacija Ostrogotske vojske se u većoj meri menja kada se ovaj narod trajnije naseljava u oblastima Ilirije, Mezije, Panonije i naročito Italije. Staro plemstvo Italije zadržalo je oko dve trećine plodne zemlje dok su naseljeni Goti dobili jednu trećinu, što su bile ogromne površine i zahtevale agrarnu snagu i veći broj ljudi posvećenih isključivo poljoprivredi. Goti tako postaju sedalački narod, kakav su bili i u prapostojbini, pa više ne postoji opšte narodna vojske već se stvara ratnička elita koja služi Vizantiji ili ostvaruje sopstvene vojne i državne ciljeve.
U vreme obazovanja Ostrogotske kraljevine u Italiji pored “običnih” vojnika koji služe vojsku u zamenu za dobijenu zemlju, spominju se i viši vojni činovi. Jedan od takvih gotskih činova bio je i milenarius, nominalno “vođa hiljadu ljudi”, iako je naravno taj broj često bio dosta manji.
Iako su Ostrogoti dobijali zemlju širom Apeninskog poluostrva, i tako dosta raštrkali svoje snage, kralj Teodorik je na redovnoj osnovi sakupljao vojsku u severnim urbanim centrima - Paviji, Milanu i Reveni. Zbog toga nije moglo da se desi da neki lokalni gotski milenarij iskoristi svoje vojne odrede da obrazuje neku lokalnu vlast u zabačenoj pokrajini.
Gotski vojnici u službi razlikovali su se od civila po tome što su nosili duge nose, što je zaostavština germanskih regruta (videti tekst o Suevima) u rimskoj vojsci od pre par vekova. Da li se to odnosilo na kokretni tip frizure ili samo na dužinu kose danas nije jasno. Dugački i debeli hlamis, vojni ogrtač, takođe je označavao vojnu službu.
Kralj Teodorik je održavao vojne jedinice telesne garde, i to dve vrste koje su u pisanim izvorima zadržali svoje starogrčke nazive, hipaspisti i doriforoi (kopljonoše), verovatno u zavisnosti od njihove tačne funkcije i vojne opreme. Vojni odredi konjanika zvali su se domestici patres equitum, što je označavalo domaće “lokalne” plemićke starešine kuća koji su se borili na konjima.
Kasiodorus, rimski državnik i pisac, spominje da su Goti obučavali mladiće za rat kao juvenes - mlade pešake čarkaše i sagitarije - strelce. Juvenesi bi vremenom postajali standardni teški pešaci kada bi se dokazali u par bojeva, čime bi zaslužili dobijanje bolje vojne opreme. Mladi sagitarisi su mogli da se nadaju da jednog dana postanu članovi nekog čuvenog i renomiranog odreda strelaca-veterana, kao što su bili strelci iz Pavije ili Salone.
Na osnovu arheoloških iskopavanja ostrogotskih naseobina može se zaključiti da je konjica bila osnov njihove vojske, jer je pronađen veliki udeo opreme za ratne konje u iskopanom materijalu. Rimski istoričari međutim navode da Goti nisu imali strelce na konjima, iako je to bila standardna vojna jedinica čak i u Vizantiji. Gotski konjanik bio je teško oklopljen i često je silazio sa konja da borbu nastavi na nogama.
Veliki broj otkrivenih glava za koplje ukazuje na to da su kopljanici, pešaci ili na konju, bili glavni tip vojništva, te da je disciplinovano i uređeno vođenje borbe sa gusto zbijenim redovima kopljanika bilo imperativ za Gote. Pored koplja, gotski ratnik nosio je dugi mač i štit. Koplje se koristilo za probadanje ali i za bacanje sa distance.
Na glavi je nosio spangenhelm sa perjanicom, a na nogama trakaste metalne štitnike. Oklop koji su koristili Ostrogoti uglavnom je bio kompozitnog tipa, neki vid kombinacije metalnih ploča, veriga i traka ili lamina.
