KONJI NA BRITANSKOM OSTRVU U DOBA ANGLO-SAKSONA
Britanija pre Anglo-saksona bila je zemlja kombinovanog starijeg-keltskog i mlađeg-rimskog nasleđa. Kada su Rimljani osvojili Britaniju, 55. godine p.n.e. bilo je konja u Britaniji, i oni su uglavnom služili za vuču, kao tovarnih kola, tako i bojnih dvokolica. Britoni su međutim imali i odrede lake konjice, a neki od njihovih plemena bili su čuveni kao dobri jahači i ratnici na konjima.
Kada su Rimljani zavladali većim delom Britanije u svojim utvrđenjima održavali su i skromne odrede konjanika, kao na primer u Lankasteru, Dunstablu, Bedforširu itd. Mnogi od rimskih konjanika bili su ustvari domorodački Britoni u službi carstva.
Od 5. veka već dolazi do naseljavanja Germana sa kontinenta, koji su doneli novu svežu krv u uzgoj konja na ostrvima. Anglo-saksoni razlikovali su rase konja za vuču, za dvokolice, za jahanje (laku konjicu i izviđače), za priplod, za plemstvo i aristokratiju, i za ratovanje (ratni konji su bili najskuplji, zbog teške obuke).
Anglo-saksoni su veoma cenili i vrednovali konje, pa se oni redovno nalaze na spisku imovine bogatijih pojedinaca, kao deo skupih poklona, imovina koja ide uz velika domaćinstva, itd. Konji su takođe igrali značajnu ulogu u paganskoj religiji Anglo-saksona, gde se spominju božanstva Hengist i Horsa - pastuv i konj - koji su kasnije personifikovani u praočeve, osnivače vladarskih linija Anglo-saksona u novoj domovini.
U jednom od starih anglosaksonskih pisanih izvora spominje se konjica na sledeći način - “Mesto gospodara jeste u sedlu konja. On mora imati družbu konjanika-pratilaca, a ispred njih mora ići jaka četa pešaka.” Pored brojnih spominjanja u literaturi, ostaci konjičke opreme otkriveni su u mnogim grobovima anglosaksonskih ratnika. Iako je u početku njihovog doseljavanja broj konja u Britaniji bio srazmerno mali, Anglo-saksoni brzo razvijaju privredu uzgoja konja, pa tako kasnije Anglo-saksonske vojske uglavnom putuju na konjima, još uvek se ne odlučujući da u većoj meri ove svoje životinje primene i na samom bojištu.
Iako istorija poznaje primere Anglosaksonskih odreda konjanika, primarna svrha konja u Britaniji bila je da olakša i ubrza kretanje na većim razdaljinama. Ovo je bilo naročito važno u doba ratova jer su sukobi među raznim Anglosaksonskim državama (a kasnije i protiv Normanskih osvajača) vođeni na širokom području Britanskih ravnica i rečnih dolina. Tako je na primer mersijski kralj Penda poveo svoju vojsku severno od Hadrijanovog zida kako bi napao svoje neprijatelje udaljene 80 kilometara, a zatim se vratio u svoj zamak.
Što se tiče korišćenja ratnih konja i različitih tipova konjice za suprostavljanje neprijatelju, nema mnogo likovnih ili pisanih dokaza o tome. Na jednoj steni na severu Engleske (Aberlemno 2) postoji crtež Nortumbrijske konjice koja je vojevala protiv ratnika Pikta iz Škotske. Slično tome, Reptonska stena pokazuje teško oklopljenog konjanika u svojoj ratnoj pozi na konju.
Konji i konjica međutim postaju gotovo dominantni aspekt vojevanja na Britanskim ostrvima nakon Normanskih osvajanja. Pored Normana, odnosno ratničkih družina pristiglih iz Skandinavije, različite tipove konjice u sve većoj meri obrazuju i Anglo-saksonski kraljevi koji u svojim državicama pružaju otpor neprijatelju sa severoistoka.
Veliki broj Anglo-saksona tada pod pritiskom osvajača beži na kontinent, pa tako vizantijski izvori spominju veliki broj Englibarangoija, odnosno engleskih pripadnika Varjaške garde koji su se prijavljivali kao plaćenici u Carigradu. Engleski Varjazi jahali su u bitke na konjima kao teški oklopnici, da bi zatim pred sam sudar sa protivnicima silazili sa konja i jurišali sekirama.
Situacija u vezi broja konja i njihovog značaja u ratovanju na Britanskim ostrvima značajno se menja dolaskom zavojevača sa severa. Nemogućnost Anglosaksona da uzgoje veći broj konja za potrebe rata ili nemogućnost da uvezu veći broj grla iz Evrope, kao i nesposobnost da prepoznaju ratne konje kao glavno sredstvo rata u tadašnjem svetu dovela je do toga da svet Britanije vojno i tehnološki zaostaje za Normanskim osvajačima koji su brzo koristili prednosti svojih velikih dobro obučenih životinja za borbu.
Normanski vojvoda Viljem koji je prilikom osvajanja Engleske 1066. Godine prevezao preko mora veliki broj ratnih konja opisao je svoje poduhvate kao “neizbežnu pobedu konjice sa uzengijama nad nemoćnom pešadijom”. Normanska konjica naročito se istakla u Bitci kod Hestingsa, 1066. godine. Od tog doba teško okl0opljeni vitezovi na konjima postoji glavni nosioci rata u Britaniji, baš kao i u ostatku Evrope.
