NAPADAČKO ORUŽJE VENETA
Od napadačkog oružja među Venetima zabeležena je primena sledećih tipova naoružanja: 1. dugačka i kratka koplja; 2. zakrivljeni bodeži; 3. ravnostrani bodeži i mačevi, sa posebnim tipom dugačkih mačeva sa štitnicima; 4. bojne sekire. Koplja Veneta ni po čemu nisu bila posebna niti različita od gvozdenih koplja Kelta ili Ilira. Kraće varijante služile su za bacanje na neprijatelja sa poludistance i njih su koristili čarkaši, a dugačka masivnija su u falangama korišćena za odguravanje unazad i probijanje protivničkih redova.
Vidimo da su u tom pogledu Veneti više ratovali nalik starim Grcima nego nalik Keltima. Dugačka koplja delila su se na ona koja su korišćena protiv konjice i ona protiv pešadije. Iako su oba podtipa bila sličnih dužina protivkonjanička koplja imala su i sa donje strane šiljak koji se pri naletu konjice zabijao u zemlju čime se bolje održavao položaj.
Zakrivljena sečiva i bodeži poticali su iz Halštatske kulture kojoj su pored Kelta i Ilira pripadali i Veneti. Takva sečiva nazivali smo sike, mada su kod Veneta zabeleženi nešto masivniji primerci, koji su više ličili na grčki kopis ili iberijsku falkatu. Ravnostrani bodeži i mačevi vuku poreklo iz Bronzane kulture, pravljeni su od bronze čak i nakon upoznavanja sa gvozdenom metalurgijom. Venetski kraći i duži bodeži pravljeni su iscela, u jednom komadu bronze koji se oblikovao u sečivo i dršku. Drške su bile masivne, sa kružnim ili spiralnim obrascima.
Naročito se izdvaja duži tip ravnostranih mačeva koji je, za razliku od starijih imao špicasta isturena ramena koja su počela da liče na krstaste štitnike. Ovakav tip spoja između drške i sečiva bolje je štitio ruku ratnika od sečiva protivnika. Samo sečivo je imalo oblik izduženog lista ili šaranovog jezika, i jedan ili nekoliko simetričnih žljebova. Dugačke mačeve sa primitivnim tipom štitnika koristili su kako pešaci tako i venetski konjanici.
Venetske bojne sekire su, za razliku od mačeva, bile primitivnih formi i konstrukcija. Čini se da Veneti nisu uspeli da ovladaju tehnikama izrade cevastih gvozdenih sekira koje su u to doba (a to ostale i kasnije) najkvalitetniji i najbolji tip bojnih sekira koji se pojavio u gotovo svim naprednim gvozdenim kulturama sveta. Umesto toga Veneti su ostali verni neolitskim i bronzanim metodama izrade sekira kod kojih se glava spajala sa drškom tehnikama priljubljivanja, uglavljivanja u rascepljeno drvo, ili navlačenja na drvene izbočine.
Takve sekire analogno tome nazivamo uglavnim i navlačnim. One su među Venetima pravljene od kamena i bronze. Drške venetskih sekira bile su kratke, pa su ovo bila oružja za veoma blisku borbu prsa u prsa. Služile su kao oružje lakih pešaka - jurišnika. Ne sme se isključiti mogućnost i da su one bacane iz ruke. Poseban sloj ratnika naoružanih bojnim sekirama nazivao se sekurigeri, što je značilo “zaštitnici” ili “stražari” iz čega možemo izvući zaključak da su to bili pripadnici telesne garde venetskih poglavica i kraljeva.
Ovakvu tradiciju telesne garde naoružane sekirama od Veneta su preuzeli Etrurci kod kojih se međutim već javljaju dugačke sekire sa cevastim glavama.
