KOREJSKO ORUŽJE U BRONZANOM I GVOZDENOM DOBU
Istorija korejskog oružja može se arheološki najranije ispratiti do bronzanih ritualnih predmeta (zvona, ogledala i sečiva) koja su otkrivena u južnoj Koreji i potiču iz 610. godine p.n.e. Najčešći nalazi na ovim lokacijama jesu glave za strele i koplja, kao i kameni i bronzani bodeži.
KAMENI BODEŽI - Objasnili smo da je najstariji korejski narod nastao mešanjem starijeg neolitskog sloja i novih “bronzanih” plemena koja su zavladala prvima. Kamena oruđa i oružja otkrivena su kao ostaci materijalne kulture starijeg korejskog sloja domorodačkog stanovništva, koji su do vrhunca i perfekcije usavršili tehnike obrade kamena.
Kameni bodeži izrađivani su po uzoru odnosno modelu bronzanog bodeža koji su već postojali i bili u primeni među bronzanim plemenima pa tako kamene bodeže ne smemo svrstati u praistorijska oružja jer su nastala na višem stupnju razvoja, iako i dalje pravljeni od kamena. Konkretne vrste kamena bile su kremen i peščar, iako je bilo primeraka i od žada i mermera.
To su bili prelepo izrađeni predmeti, sa elegantnim dugim sečivima, uskim krstastim štitnicima veoma nalik nekim znatno kasnije razvijenim oblicima oružja iz Srednjevekovne Evrope recimo. Kod mnogih primeraka drške su bile masivne i široke toliko da su bile praktično neupotrebljive, u čemu se najviše ogleda njihova tek ritualna funkcija. Da su bili izrađeni od metala to bi bila zaista veoma ubojita posečno-probodna oružja, kao neki kraći mačevi.
Ali s obzirom na lomljivu strukturu od kamena, korejski kameni bodeži bili su ništa drugo do pokazni i statusni predmeti. Krti sastav kamenih noževa ukazuje na to da su oni korišćeni više kao simbolični a ne kao svakodnevni upotrebni predmeti. Kameni bodeži bili su ritualni predmeti koji su označavali duštveni status šamana, drugih verskih, vojnih i civilnih vođa.
KOPLJA - Veliki broj bronzanih glava za koplja koje su otkrivene u grobovima korejskih ratnika ukazuju na to da je koplje a ne bodež ili mač bilo glavno oružje rata, barem u Bronzanom i starijem Gvozdenom dobu. Još iz ovog starijeg perioda potiče čuvena korejska tradicija kopljaničkog ratovanja, a odatle i pojava velikog broja različitih tipova koplja. Koplje se na korejskom nazivalo čang. Korejska koplja su uglavnom imala navlačnu glavu i izraženi centralni greben.
Neka od tih koplja su: jangčang - dugačko koplje za probadanje dužine preko 2,5 metra; gičang - nešto kraće koplje (oko 2 metra) sa širokim i dugačkim sečivom i zastavicom za ometanje pažnje neprijatelja; nangseon - koplje sa više vrhova, obično od bambusa, veoma efikasno odbrambeno oružje; galgoričang - koplje sa kukom, praktično dugačko oružje na motki korišćeno protiv konjice; topjang - testerasto koplje… Danas se ne može sa sigurnošću utvrditi koja su zapravo koplja postojala u Koreji još u ovo staro doba, pa ćemo opis ovih tipova ostaviti za kasnija razdoblja.
KOREJSKO ŠESTOKOPLJE - Koplja su uglavnom pravljena od bronze i bila su navlačnog tipa, sa dugačkom navlačnom cevi i prstenom za dodatno učvršćivanje sečiva za držalju. Neka od njih su imala bočne šiljke, sečiva i kuke, pa su ličila na kineske parnjake, ge i ji oružja, iako kineska oružja nisu bila navlačna. U tom smislu možemo reći da su kineska duga oružja bila usavršenija i kvalitetnija od kineskih. Jedno od najčešćih dugih korejskih oružja bilo je koplje sa šest šiljaka, jednim centralnim glavnim, dva manja bočna i tri zupca. Takvo oružje nazvali smo šestokoplje.
NAVLAČNE SEKIRE - Sekire navlačnog tipa kakve smo viđali i kod Kineza i drugih starih civilizacija u Bronzanom dobu razvoja služile su kao pomoćno oružje pored koplja, i to za blisku borbu prsa u prsa. Glave za ovakva oružja bile su masivne i kratke, namenjene više za udarno nego za posečno dejstvo. One su bile veoma efikasne protiv slabo oklopljenih protivnika pa se pretpostavlja da su podstakle i ubrzale razvoj (lamelarnih) oklopa i šlemova u ovom delu sveta.
BRONZANI BODEŽI - Čak i oni primerci bodeža koji su otkriveni a potiču pre v veka nemaju dovoljno dugačak umetni jezičak (središnji deo drške) da bi se držali jednom rukom, već su se stavljali na drvene držalje, i to na dva načina: upravno na dršku kako je to bilo slučaj kod Kineza iz istog perioda, ili na vrhu kao kod običnog koplja. Iz ovoga sledi zaključak da su stari Koreanci pretežno koristili obična dugačka koplja, poput konjaničkih naroda srednje Azije.
U ovom starijem periodu razvoja Koreje ratovanje na kopnu uglavnom se sastojalo od taktičkog raspoređivanja i primene odreda kopljanika i strelaca pešaka, kao i strelaca na konju koji su koristili kompozitne lukove. Bodeži i mačevi su se tako u Koreji razvili tek iz običaja i navike ratnika da nose rezervne glave za koplja, obešenih za pojas. Sečiva iz Bronzanog i starijeg Gvozdenog doba imaju skromne dužine od 20 do 40 cm, pa i dalje ne možemo govoriti o pravim mačevima.
Pojava gvožđa i korišćenje gvozdene metalurgije na području Koreje i dalje nije tačno vremenski utvrđeno, ali pretpostavlja se da su prve veće peći i radionice počele sa radom oko 400. godina p.n.e. To se poklapa sa kineskim Periodom zaraćenih država. Iskopavanja grobnica ukazuju na to da je gvožđe u početku bilo tek “pomoćni” materijal koji je menjao bronzu u slučaju njene nestašice. Gvozdene bodeže i mačeve još uvek ne koristi šira masa ratnika i vojnika kako je to već slučaj u Kini, već samo elitni ratnici i vođe.
Što se tiče metalnih bodeža najzanimljiviji je onaj tip u obliku peščanog sata ili violine, koji ćemo opisati na posebnoj stranici. Kasnije se u Koreji pojavljuju specijalni mačevi pod nazivom hvandao - prstenasti mačevi, zatim samostreli i lamelarni oklopi.
