ASIRSKO OPSADNO RATOVANJE
ASIRIJA I OPSADNO RATOVANJE
U dobu kada je bukvalno svaki veći grad Mesopotamije, Bliskog istoka i visoravni Irana bio zaštićen jakim odbrambenim zidovima Asirci nisu mogli da stvore carstvo bez angažovanja svoje vojske u opsadnim ratovima koji su morali da se izvršavaju efikasno. Opsadno ratovanje međutim nikada nije bio njihov izbor—Asirci su uvek radije birali da se suprostave neprijatelju na otvorenom polju, kako bi nametnuli brzo rešenje situacije. Zbog toga su često izazivali i podstrekivali neprijatelje da izađu iz svojih zidina, ali nekada (ili često) je opsadno ratovanje bilo nužnost.
Čak kada bi došlo do opsađivanja grada ili neke šire teritorije Asirci su pokušavali da ga završe što pre. Međutim, veliki gradovi poput Vavilona, Jerusalima, Samarije i Arpada nisu mogli da se osvoje tako lako, ne bez nekoliko meseci pa i godina opsade! To je u velikoj meri trošilo resurse Asirije pa ne čude njeni pokušaji da se opsada zaobiđe, skrati ili prekine u svakoj mogućoj prilici.
Opsade i napadi na gradske zidine su karakteristika svih vojnih pohoda Novoasirskog carstva i veoma su detaljno i mnogobrojno prikazani na kamenim reljefima, predstavljajući najkompleksnije vojne poduhvate. Velika raznovrsnost opsadnih tehnika i sprava pokazuje voljnost Asirije da eksperimentiše u ovom polju i stalno teži ka inovacijama kako bi se pronašao najlakši i najjeftiniji način da se opsada uspešno završi.
TEMELJNA PRIPREMA ZA OPSADU
Asirci su bili veoma metodični i sistematični u vršenju opsadnog ratovanja. U određivanju njihove strategije glavnu ulogu igrali su lokacija mesta odnosno njegove prirodno-geografske i klimatske okolnosti, kao i konstrukcija i kvalitet utvrđenja. Generalno, gradovi i utvrđenja pravljena su ili na velikim zemljanim temeljima ili na brdima, uz veoma često okruživanje rekama i drugim vodnim tokovima, pri čemu su jedan ili više zidova praktično bili neosvojivi zbog postojanja barijere od stena ili vode.
U svakom slučaju, Asirci su postavljali osnovu za opsadu tako što su gomilali velike količine zemlje oko utvrđenja. To su bili ogromni radovi koji su zahtevali dosta fizičke snage i veliki broj radnika-ratnika. Nakon postavljanja temelja od zemlje dodavane su drvene konstrukcije za lakši prilaz i hodanje. Tek nakon toga su se postavljale merdevine i užadi za penjanje na zidine a konačni korak, ako prethodne metode ne bi dale veće rezultate, bio je izgradnja, dovoženje i postavljanje opsadnih sprava.
Asirci nisu želeli nepotrebno da provaljuju zidine i gube svoju vojsku ako su mogli da do smrti ili barem iznemoglosti iscrpe branioce grada/utvrde. Veli9ku ulogu u tome su često imale i razne bolesti koje su se javljale i na strani branitelja i na strani osvajača.
DOVOŽENJE I PRIMENA OPSADNIH SPRAVA
Dakle, u slučaju da zidovi i kapije grada nisu provaljeni prostijim tehnikama poput gerilskih prepada na zidine pomoću merdevina, užadi i gomile zemlje Asirci su pribegavali primeni kompleksnih opsadnih sprava. Ovakve sprave, različitih konstrukcija, su obično dovožene na sopstvenim točkovima do mesta opsade, i prekrivane debelim slojevima nakvašene sirove kože kako bi se zaštitile od zapaljenih strela i ostalih izvora požara.
Pored opsadnih sprava kretali su se redovi pešaka, uglavnom strelaca koje su štitili njihovi pomoćnici sa velikim trščanim štitovima. Namera Asiraca je bila da se opsadne sprave što više približe do zidina grada koji se opsađivao kako bi se omogućilo ovnovima za razbijanje da udaraju u kamen ili drvo.
Da bi se sprave u svakom trenutku štitile od vatre (glavnog neprijatelja opsadne mašinerije) brojni članovi opsadnih trupa imali su zadatak da gase nastale požare pomoću drvenih vedra punjenih vodom. Sistem dostave i dopune vode za gašenje opsadnih sprava bio je veoma razrađen jer su mašine uglavnom pravljene od drveta koje je bilo lako zapaljivo a istovremeno veoma vredno, naročito u nekim oblastima asirskog carstva koje su oskudevale u ovom materijalu (Mesopotamija, Sirija, Judeja...).
