ORUŽJE DANA 06.02.2015. GODINE – PLUMBATE, RIMSKE RUČNE STRELE
Plumbate su bile strelice opterećene dodatnom težinom olovnih kugli, koje su nosili pešaci u Klasičnom dobu i Srednjem veku. Prvi istorijski primer plumbata javlja se među vojskama grčkih polisa oko 500. god. p.n.e. ali najpoznatija primena pripisuje se ipak Rimljanima i Vizantincima.
Rimljani su ih zvali i martiobarbulum („šiljci boga Marsa“). To su ustvari bili kraći džiliti kojima se pri vrhu ili po sredini šipkice dodavala određena masa olova. Svaki vojnik, rimski legionar, nosio je po pet plumbata unutar svog štita.
Plumbate su dakle bile bacačko oružje, i to samostalno bacačko. Strelice (kraćih dužina od običnih strela za lukove) opterećenje dodatnom težinom bacale su se iz ruke. Tehnika je pri tome bila sasvim neobična. Strelica se hvatala za pera na donjem kraju i bacala u jednom lučnom pokretu sa boka.
Strelica je pri tome u letu, a zbog težine olova, rotirala i zauzimala pravilan položaj za probijanje, sa vrhom napred. Glava plumbata izrađivana je standardno od gvožđa i bila je većih dimenzija u odnosu na glave običnih strela, a takođe i sa dužim rogovima odnosno šiljcima.
Likovni prikazi iz Rimskog doba prikazuju plumbate, to ne toliko često oružje na daljinu rimskih vojski, kao kratke masivne strele, sa opterećenom šipkicom. Ne zna se tačno koliki je bio domet ovog oružja na daljinu, ali pretpostavlja se da je bio nešto manji od strela i projektila iz praćki, a veći (duplo veći) od dometa klasičnih džilita.
Dakle, plumbate su se izbacivale verovatno u trenutku kada su se vojske nalazile na oko 50-100 metara udaljenosti. Verovatno su postojale i plumbate sa različitim dometom (odnosno različitom težinom).
