MIZIJSKI ČARKAŠI I NJIHOVO BACAČKO ORUŽJE
Kičmu mizijske vojske ipak su činili laki čarkaši – kopljanici, strelci I praćkaši. Ima dokaza da su mizijske vojne jedinice kopljanika, bilo onih koji su se borili sa dugačkim oružjima za probadanje u gustim bojnim redovima, ili kao čarkaši sa kraćim primercima za bacanje, grupno bili posvećeni vernici mizijske (tračke) boginje Bendis, koja je bila boginja lova I meseca. Čak I u starijem Gvozdenom dobu mizijska koplja imala su vrhove od bronze, jer je bronza bila lakša za obradu a koplja nisu zahtevala neku preteranu čvrstoću materijala. Mizijski kopljanici su takođe, poput lakih jurišnika, nosili lake okrugle drvene štitove.
Mizijski kopljanici su na glavi nosili frigijski tip bojne kape I uglavnom su se borili bez oklopa. Izuzetak su činili pripadnici elitnog plemstva koji su sebi mogli da obezbede metalni šlem I kožni prsnik. Za razliku od Frigijaca koji su nosili šarene karakteristične tunike po kojima ih prepoznajemo na grčkim likovnim predstavama Mizijci su nosili isključivo pantalone, što je u skladu sa nošnjom drugih getsko-dačanskih plemena I naroda.
Mizijski čarkaši su pored kratkih koplja za bacanje sa bronzanim glavama nosili I kamene buzdovane za dokrajčivanje neprijatelja. Vidimo da su I u ovom pogledu bili slabije naoružani od frigijskih čarkaša, koji su često bili naoružani kraćim cevastim sekirama.
Pored kopljanika Mizi su svakako imali I vojne odrede strelaca, što je uvek prisutan način borbe među Tračanima I Getima, kao I svim ostalim narodima Male Azije. Mizijski strelci su bili vernici drugog veoma bitnog mizijskog božanstva – Sabaziosa, koji je sa Kibebom činio glavni božanski par. Nije tačno poznato koji su tip luka Mezi koristili, ali su verovatno pored preovlađujućeg običnog luka koristili I neki manji broj kompozitnih lukova.
Obični luk je svakako bio češće oružje jer Mizi, za razliku od Frigijaca, nisu bili toliko “uspešan” I napredan narod u Anadoliji, što je evidentno I iz drugih primitivnih tipova oružja u Gvozdenom dobu (kameni buzdovani, bronzana koplja, navlačne sekire…). Ipak, relativna etnička I geografska bliskost sa Skitima, Getima I Frigijcima stvara osnovu za pretpostavku da su Mezi gotovo sigurno bili upoznati sa tehnikom izrade I primene kompozitnog luka koji je od običnog bio dosta kvalitetniji I delotvorniji.
Dokazi o postojanju praćkaša u Mizijskoj vojsci postoje u asirskim zapisima, gde se ovi spominju kao protivnici Asirije. Praćka je bila jeftino I jednostavno oružje, pa su ga Mezi sigurno koristili.
